Abstract
Η εντρύφηση στα εν πολλοίς άγνωστα γραπτά τεκμήρια της ζακυνθινής πρακτικής, σε συνδυασμό με την καταγραφή της φθίνουσας, αλλά ακόμη ζωντανής προφορικής παράδοσης, αλλά και ο μόνος τρόπος για την εξαγωγή αξιόπιστων συμπερασμάτων, αλλά και η βάση για την αναβίωση αυτής της τέχνης. Τα μουσικά παραδείγματα που παρουσιάζονται φωτίζουν ενδιαφέρουσες πλευρές της ιστορικής εξέλιξης και αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της συγκριτικής μελέτης των πηγών.